en son umut sarıkayanın bir esprisiyle hatırladımğım oyun. dayak yediği esnada ona yardım etmeyip bisikletiyle geçen arkadaşını
chun-li yle dövüşürken arkadan geçen bisikletliye benzetmesi beni yerlere yatırmıştı.
ayrıca oyunun en tırt karakteri de chun-li idi elinin hamuruyla erkek işine dalmıştı bu ablamız. çok dayak yedim kendisinden ama tipi nedeniyle çok çabuk dövülebilir gibi geliyordu bana. ha bir de ölürken ki o son çığlığı da farklı duyguların depreşmesine yol açardı ergen bünye de.
