Sultan vahidettin'in bulundugu saray, bir gece, sabaha karşı bir vakitte, askerlerin gelmesi ile, ışıklarını yakıyor. o gece, onun ve saraydaki tüm görevlilerin, akrabaları ile birlikte bir trene doldurulup, 'haketmedikleri bir biçimde', vatanından sürgüne yollanıyorlar. yardımcısı olan zatın, 'efendim, bari sizin şahsınıza hediye edilmiş kıymetli eşyalardan yanımıza alsaydık', demesi üzerine vahidettin'in, eger ki ben, bu milletin padişahı olmasaydım, bu hediyeler yine de bana hediye edilir miydi? sorusuna yardımcısı hiç bir şey söyleyemiyor ve onların hepsi, türk milletinin malıdır, şahsıma ait hiç bir şey yok burda, hiç bir şey alamam ben, diyerek, parasız pulsuz çıkılan bir yolculugun sonunda, borç içinde vefat etmesi ile sonunçlanan bir hayat hikayesi, borçluları cenazesine haciz koyuyorlar, arka pencereden kaçırılan cenaze suriyeye getirilebiliyor, orda şam da defnediliyor, mekanı cennet olsun....
ona, hain diyenler utansız, hain olsalardı, vataları aleyhine bir işe yaparlardı, turistik geziler yaptıgımız saraylar, onların babasının malı iken onlar, kamyon şöförülügünde beri bir çok işte çalışıp geçimini temin etmiş, vatan aleyhine tek bir işe girişmemiş yigit bir sülaledir.
