annem günde 10 saat çalıştığı için evimizde nadir adam gibi yemek pişerdi bizim. annemin çalışmadığı günler resmen bayram ederdik kardeşlerimle. bir de sofraya ailece oturma huyumuz yoktu. sonradan biz baya büyüyünce keşfettik durumu.
annem hala çalışıyor ama artık daha az. babam da gelip yardım ediyor. çok koptuğumuzu farkettiler 3-4 yıl kadar önce. biraz geç oldu ama ailece sofraya oturmaya başladık. evde yemek pişti. her öğün kahvaltı olmaktan çıktı. işte o zaman ailece o masanın başında çok güzel dakikalar geçirildiğini ve bizim bunu kaçırdığımızı anladık. yemek bittiğinde bile bazen saatlerce kalkmıyoruz masadan. kahkahalarımız bazen kavgalarımız. ama ilginç bir şekilde birbirimize en çok tahammül edebildiğimiz zamanlar. hepsi orada yaşanıyor.
benim için aile ile birlikte yemek masasında oturmak gerçekten aile olmak gibi. son birkaç yıldır uzağım ama en çok da yemeklerimizi özlüyorum: kardeşlerimle babamın atışmalarını, annemin kendini tutup tutup sonra patlattığı kahkahalarını, küçük kardeşimin ne yapıp edip tüm aileyi biraraya getirerek güldürmesini ve bunların hepsini bir yemek masasında yapabilmemizi...
