geçen gün dışarda şarjım bitti. dolasıyla telefonum ulaşılmaz durumdaydı. çokta fifiydi. zaten sevgilimin haberi vardı şarjımın az kaldığından. arayıp ulaşamazsa sıkıntı olacak durumda yoktu. neyse. işlerimi hallettim. ulan eve geldim içimde bir sıkıntı var. hayır olsun dedim kendi kendime. anlamsız, gereksiz sıkıntı tüm bünyemi sarmıştı. şükür kötü bi olay da yoktu. e ne s*kimeydi bu his. sonra telefonumun kapalı olduğu geldi aklıma. taktım şarja. bilinçaltıma yerleşmiş sıkıntısı. geçti.
e sokayım böyle dünyaya. teknolojinin geldiği noktaya da. eskiden nasıl yaşıyormuş amk insanlar.
düşünüyorum da biraz, eve geliyorum ilk yaptığım şey bilgisayarımı açmak oluyor. iyi de neden? işim olsun, olmasın.. açılacak o. bağlıyız *mına goyduğumun aptal aletine.
mesela dijital fotoğraf makinesi. olmasın amk. atalım hepsini çöpe. eskiden bi heyecan olurdu. çekerdik fotoğrafı. beklerdik fotoğrafçıdan çıksın diye. merak ederdik ulan fotolar nasıl acaba diye. şimdi soktuğumun cep telefonları bile 1000 mp avradını s*kim. çek beğenmedim sil, çek beğenmedim sil.
teknolojini s*keyim dünya. sömürdün yaşam enerjimizi.
