acizlik düşünseliyle sürekli olarak acılar, sefillikler vadisi olarak tanımlanan kainat, aslında bize güç ve kudreti kendi içimizde sunar sevgi ve saygı gibi duygusal form insanın gücünün ögelerindndir. görülen bu ironi aslında parodoksal bir durum oluşturur. insaları toplumdan soyutlamak için kurulmuş tamamiyle safsatadan ibarettir ysaki insanın bireysel gücü ne kadar önemli gibi görülse de kişinin esas gücü toplumla örtüşebildiğinde toplumun kendine sunduğu güçle özdeşleşir.bu fikir öğretilerin yanlışı olarak yayılan bir delilik formudur ve bununla intihara teşvik buyurulan mutasyonel bir talep oluşmuştur. yani saygı ve sevgi bağını yıkmak kişiyi toplumdan uzaklaştırdığı gibi aynı doğrultuda sahip olduğu gücün limitini de tüketmek anlamına gelir.
