polis şehirde ve büyük ölçüde eleştiren gözlere yakın, jandarma ise köylere, arazilere, ülkenin %90'nına hakim olan, gözlerden kısmen uzakta olan bir teşkilattır. 6 ay boyunca görev yaptığım ilçe jandarma karakolunda şahit olduklarımın yarısını polis karakolunda görmek imkansızdır. Her gelen uzman çavuşun kendini rambo zannetmesi, eratın ise; köy ahalisinin ve büyük milletin askeri sevmesi adetini sonuna kadar kullanması, söğüşlemesi olayları şahitliğimdedir. Bir polisin lise önünden aldığımız 19-20 yaşındaki bir çocuğa söylediği; '' biz alsaydık seni iyi olurdun ama şansına küs jandarmaya düştün'' cümlesinin vücuda gelmesini nezarethanedeki sıra dayağından sonra gözlerimle gördüm. Sahasının genişliğinden dolayı her günün şiddet ve adli olaylarla dolu olduğu jandarmanın bir anca polis karakolları gibi tamamen meslek mezunlarından oluşması ve bilmemnenin köyünden gelen erata vatandaşın teslim edilmemesi gereklidir. Köyde olanlar bilir... Polis dayağını zulüm sananlara kasaba jandarma karakollarını tavsiye ediyorum. AB'ye uyum süreci ile birlikte nezarethanelerin insani koşullara bağlanması sağlanmış, odalar otel odası görünümüne kavuşmuştur. Eski işkence odaları askerlerin valizhaneleri olmuş, ekipmanların imhası ile sadece kaba dayak kalmıştır. Ama ikiside gerekli kurumlardır ve saygı isterler, gördüklerim ölçü değil, örnektir. ilçe Jandarma komutanının kadın yüzbaşı olduğu Beyşehir'de asayiş olayları minimum düzeyde seyretmiş ve halk kendisini bağrına basmıştır. Böylede var öylede var...
