uzayla dünya arasında sıkışıp kalmış, yarım yamalak bir -bilimkurgu değil- bilim ve kurgu örneği ınterstellar. filmin türsel olarak arafta kalışı başlı başına bir problem iken, paralel iki öyküyü birbirine bağlayan ipler de pamuk ipliğinden. christopher nolan, ınterstellar ile kıyamet filmlerini, zaman ve uzay yolculuğu filmleriyle bir araya getirerek bir koyundan iki post çıkarma gayreti(!) göstermiş olsa da uzun sekanslar bu farklı türlerin asgari müşterekte buluşabilmesini engelliyor. dolayısıyla ortaya koyulan filmi izlerken bir tür bileşimiyle değil tür eklentisi ile karşı karşıya kalıyoruz. tıpkı filmde de dile getirildiği gibi bizim zaman algımızın düz oluşunu andıran bir eklenti zincirine benziyor bu. arka arkaya eklenmiş, aralarında anlamsal ve duygusal boşluk olan sahneler yama olduğu hissedilen bu kurgulamadaki tuhaf durum yan öykülerin ana öykü ile uyuşmaması değil. asıl mesele bir ana öykünün olmaması, kurgunun tamamının yan öykücüklerden bir araya gelmesi eleştirinin tümü: http://sinemahzen.com/interstellar/
