galatasaray'ın son 15 senede gördüğüm en şanssız 2 avrupa maçından biridir.
ama futbol öyle bir oyun ki şans da, hakem de, top da iyi takımı seviyor. daha zayıf olan, hele bugünün futbolunda olayı paraya çeviremeyen takım ötekilere madara olabiliyor.
yani düşün biz 10 milyon euro için bir drogba'yı tutamıyoruz, adam basıyor parasını 30 milyon euro'ya ciro immobile'yi alıyor.
sen zaten siktirboktan bir ülke olduğun için yabancı oyuncuyu değerindeki paraya imkan yok getiremiyorsun.
futbol tabi, kazanmak da var, kaybetmek de.
tabi ki bu bir acı. acımızla eğlenenler de var. eğlensinler, yüzleri gülsün, canları sağolsun.
ülke olarak kutupların ülkesiyiz. birimiz çıkar gibi olduk mu, ötekiler ayaklarına asılır çeker aynı çukura.
chpli-akpli, sünni-alevi, türk-kürt...
içimizde parçalanmak doğamızda var. ötesinde söylenecek bir şey de yok.
bana göre galatasaray'ın -yanlış adamlarla- gerektiği gibi oynayıp, saçma sapan dört gol yediği maç oldu.
takım bir geçiş sürecinde... bu süreçleri avrupa'nın bütün büyük takımları geçirir.
bugün gıptayla baktığımız dortmund buralara ne hallerden geldi, (klopp öncelikli hedef şampiyonlar ligi diyorsa kötü patlarlar, o başka)
united'a bak... hanedanlığın takımı avrupa'da bile değil.
yani örnekler çoğaltılabilir. bunların sebebi hep kötü yönetim.
bizde işin içine başka şeyler de giriyor da söylemeye gerek yok. yollar yürümekle aşınmıyor zaten.
çocukların canları sağolsun. 2-2 yapılıp, bitirilebilecek bir maçı belli sebeplerden böyle bitirdiler.
galatasaray bu ülkenin en büyük başarılarını kazandı. bugün en kötü günü, o hala orda, o hala savaşıyor.
başarı onun, başarısızlık da onun. özne hep o. olayın içinde hep var.
büyük takım olmak böyle bir şeydir zaten.
ben biliyorum ki bugün başka herhangi bir türk takımı olsa o da yenilecekti.
yok ben dortmund'u signal iduna'da yenerim diyen varsa ona da eyvallah. özgüven güzel şey.
sekizlik maçtan sonraki sinan engin'e döndüm amına koyayım, ben de böyle seviyorum bu takımı işte.
