En çok entry girdiğim başlık bu ama aslında anlatacak kimse olmamasından bunlar, yazdıklarımın çoğu itiraf bile olmasa da. Kimsenin okumasını beklemiyorum, kimseden bunu istemiyorum da. Ne zaman yeniden başlayacağım, bu hatalara bir daha düşmeyeceğim desem eskiden yaptığımın daha kötüsünü yapıyorum. Aslında tüm sorunum fazla sevgi duymak ve karşılığını beklemekle. Umursamıyorum, sevmiyorum, istemiyorum görüntüsü vermekten yoruldum. Umursuyorum, seviyorum, istiyorum da. Aklımdan o kadar çok şey geçiyor ki bazen bunların içinde boğuluyorum. Çoğu zaman güvenmeye inanılmaz meyilliyim. Başıma ne gelirse gelsin asla vazgeçmiyorum bu güvenme sorunumdan. insanların çoğu güvenmekte zorluk çekiyor, bense güvenmemekte. Halbuki dünyanın ne kadar boktan olduğunu görebiliyorum, anlıyorum. Bir tarafım hepsinden nefret ediyor, diğer tarafım hepsini, her şeyi gerçekten çok seviyor ve bu ikisi arasındaki olmayan denge beni dengesiz biri yapıyor. Pişman oluyorum. Olduğumu söylediğim gibi değilim, olduğum gibi de değilim.
Birçok yüzeysel ilişkideyim, sığ fikirleri duyuyorum her zaman. Ama asıl sorun bu değil. Ihtiyacım olanı aldığımda, o istediğim şeyi bulduğumda bunun da bana zarar verdiğini anlıyorum. Aslında istediğim şeyin istediğim şey olmadığını görüyorum. Üzülmek için çok hissizim ama mutlu olmak için de fazla Üzgün. Bu Dilemlerin içinde daha dibe batıyorum. Yalnız olmak istiyorum. Yine de her ne zaman yalnız kalsam yalnızlığımdan şikayet ediyorum. Çok şey düşündüm buraya yazmak için. Hepsi yazmaya niyetlendiğimde hiç olmamış gibi aklımdan çıktılar. Sanki bunları bir yere yazsam beni mahvetmekten vazgeçecekler. Sanki bunların hepsini içimde ve yalnız yaşamak zorundayım. Kimse bana yardım edemez bunu biliyorum artık.
Sevdiğim insanlara kırgınım, seviyor olduklarıma da. Seveceğim insanlara da kırgınım. Yine de kızgın değilim. Bunları bu hale getiren, hepsine bir anlam vermeye çalışan ve diger insanlardan da aynı şeyi bekleyen benim. Bütün hata benim.
Eskisi gibi güzel cümleler kurmak istiyorum ama o kadar boş ve aynı zamanda öyle doluyum ki yazabileceğim hiçbir cümle bu ikisinin aynı anda nasıl olduğunu açıklayamıyor. Kabul ediyorum artık, kalabalıklardan korkan benim ve gerçekten güçlü değilim. Daha derine inme fikri beni ürkütüyor.
Tanrı' m. Hiçbir şey olmasın ve ben hiçbir şey olayım.
