Ben güvenimi kaybettim sözlük. Kendime, insanlara, aşka, sadakate... Kimsenin beni gerçekten sevebileceğine inanmıyorum mesela. Ailem dışında tabii. insanların yalandan canım cicim tavırlarını çok net anlayabiliyorum yüzündeki en küçük mimikten. Kimse samimi gelmiyor, kimse kendisinden başkasını gerçekten düşünmüyor. Ve ben kimseye derdimi de anlatmıyorum sözlük. Çünkü biliyorum anlattığımda yalandan bi üzülecek, belki 1-2 teselli verecek. Ben de o üzülmenin yalandan olduğunu anlayıp soğuyacağım karşımdaki insandan.
Görmek istemiyorum olacakları sözlük. Sorunları görmezden geliyorum. En yakın arkadaşımın bile, beni en küçük şeyde harcayacağını biliyorum mesela, ama itiraf edemiyorum kendime. Yok ya gitmez diyorum. Yok yapmaz öyle bir şey diyorum. Kolaya kaçıyorum her zaman yaptığım gibi.
Güçlü görünmek için siklemez tavırları kendime huy edindim. Gerçekten çevremdeki hiçbir şeyi umursamamaya başladım. Ama içten içe biliyorum, güçlü değilim. Yine kendimi kandırıyorum. Yine görmezden geliyorum acizliğimi. Ve tabii ki bi yerden sonra anlatma ihtiyacı duyuyorum. O yüzden de buradayım. Çevremdekilere anlatamam. Anlatmam.
Tek emin olduğum şey, artık güçlü kalmaktan fazlasıyla yorulduğum.
