birlikte olduğum kadını aldatılacağımı bile bile gece kulubüne bırakmıştım. kızgındı bana. gönlünü alamamıştım. öfkesini saçma sapan bi şekilde atacağını biliyordum. biraz da kontrolünü kaybetmişti o sıralar. ama ilerde tekrar hatırlatacağımı üzeri örtülü şekilde dokundurup uyarmıştım. giderken arkasından bakmak çok zordu o an. ne çeşit bir piçsin demeyin, karşısındakinin sadakatini gerçekten görmek herkesin hakkı. derken işler yoluna girdi. böyle olacağını önceden biliyordum ne yazık ki. sonra şey oldu. bi gün birlikte uzanırken şimdi "senle çok mutluyum, her şey çok güzel. bu böyle sonsuza kadar devam etsin istiyorum ama biliyosun sonu yok" dedim. o bi şok etkisi yarattı. sonra omzumdan çekiştirilmiştim. "saçmalıyosun, dinle beni.." "bir şey yapamam dedim" kafamın içinde defalarca tasarlamıştım bunu. üzgün değildim. o gece kulübüne bıraktığım gece yeterince üzülmüştüm bu an için. o gün terk edildim. iyi de oldu. o duruma yakışan oydu çünkü. ama dediğim gibi, mutluydum, o kadar kolay vazgeçmeye de niyetim yoktu. hayatından çıkıp gitmedim. onun için de kolay değildi. araya birileri girdi falan ama defalarca görüştük. onu her uğurladığımda o omzumu çekiştirdiği an yapılamayan konuşmalar konuşulucakmış gibi oldu. o bakışlar, konuşmak isterken sus der gibi. daha kötü ne yapabilirdim bilmiyorum. bu hayatı bile kabul etti. ruhunda nasıl yaralar açtığını biliyorum. daha kötüsünü yapsam herhalde beni öldürür. onda o tutku var çünkü. zaten artık tanıdığımdan çok farklı. sevmediğiniz insanı da aldatmayın bence ama sevdiğinizi hiç aldatmayın. manyaklıklar yapmayın. noldu, dünya bi antidepresan bağımlısı zombi daha kazandı. insan gibi ayrılık da yaşanabilirdi. çok büyük sevmek de bela amk.
