Son zamanlarda inanılmaz sıklıkla yaşadığım dayanılması çok güç durum. Her gece uyurken sabaha uyanmamayı istiyorum, sabah uyanınca da kendimi tabuttan kalkmış gibi hissediyorum ve bu artık inanılmaz bir acı vermeye başlıyor. Bazen çok fazla, bazen az oluyor ama hiç gitmiyor bu istek, kafamdan atamıyorum bir türlü. Yaşanılan her gün eziyet haline gelmeye başladı artık. Ama inancım intihar etmemi engelliyor. Ölümü o kadar çok ister durumdayım ki sözlük, arkamda kalacak olanlar, benim için üzülecek olanlar zerre kadar umrumda değil. Sırf inancın yüzünden yaşamına son verememen çok daha fazla acıtıyor insanın canını. Gerçekten dayanılacak gibi değil.
