Böyle bi şey olmasına ihtimal veremezken bile içinde hatta tam ortasında olduğum durumdur.
Çevrenden biri olduğu zaman normal olarak yaptığı şeyler insana ilginç gelmiyor ya da bir şey hissettirmiyor.
Ama uzaktaysa sesi bile insanı heycanlandırıyor başka bir boyutta buluyorum kendimi bi an. O yazdığında ağzın kulaklarına varıyor.
Ama mutlu olduğunda ve ya üzgün olduğunda ona sarılarak kutlayamıyorsun ve ya boynunda ağlayamıyorsun. Dokunmak sarılmak diye bi şey de var.
Hayat bi şekilde onsuz devam ediyor. Herşeye rağmen yaşanılası..
Sonu nereye varır bilinmez yaşayıp görürüz sadece.
