Üzülmek, çözüm bulamayanların yaşadığı bir duygudur. Çaresizliktir tetikleyicisi...
Çözemediğinde, çözümsüz kaldığında üzülürsün, hatta kahrolursun... Ki kahrolmak üzüntünün tavan halidir malum.
Ama...
Sonra geçer...
Çünkü unutursun!..
Üzüntü geçici duygulardandır ve geçer bir süre sonra (hatta sen istemesen de)...
Unutamadıkların, gerçekten dert edindiklerin üzüntü değil, yastır (konusu her ne olursa olsun...)
Son bir saptama daha; üzüntü ne kadar feveransa, yas da bir o kadar içseldir...
kalıcı hissiyatlı bir içsellik bizi çözüme ulaştırır.
Ve biz ne zaman üzülmeleri bırakıp da gerçekten yas tutarız, işte o zaman karanlıktan kurtulur, ışığa kavuşuruz...
@buzzluk
