Sarı Rangersın esir düştüğü bir bölüm vardı. Duvarlar hareket ediyordu ve sarı Rangersı presleyecekti. Sarı Rangers iyice sıkıştı kollarıyla duvarları itip arasında ezilmekten kurtulmaya çalışıyordu.
işte o an üzüntüden ve heyecandan ölebilirdim. Resmen parmaklarımı sıktım kurtul hadi diye. Tam ezilecekken bölüm bitti. Ertesi gün yayınlanacak olan yeni bölüme kadar büyük ıstırap çektim. Sabaha kadar zihnimde türlü senaryolar kurdum nasil kurtulabileceğine dair. O gün okulda zilin çalmasını ve eve gidip dizinin başlamasını iple çektim. Neyseki sarı Rangers kurtuldu ve ben de rahatladım.
Ama eğer kurtulamasaydı muhakkak kalıcı hasar bırakırdı psikolojimde.
Yazarken bile özledim o yılları. Şimdi hersey tatsız, eksik.
