sabahattin ali'nin her romanını bitirişimde iç dünyamın ciddi anlamda çökmüş olmasıyla beraber garip de bir huzur hissediyorum. içimizdeki şeytan da şüphesiz o eserlerden biriydi. sanırım bu, yarattığı karakterlerle yaşam ve insan gerçeğini apaçık yüzümüze vurmasından ileri geliyor. kitabın dil ve anlatım özelliklerini eleştirmeyeceğim, yorumum sadece psikolojik yönden. insanların ruh tahlilinin bu kadar güzel incelendiği bir eserdeki diğer tüm kusurlar göz ardı edilebilir diye düşünüyorum... ömer karakteri kesinlikle çok çarpıcı ve aydın kesimin sorunları çok iyi işlenmiş, muhteşem bir tablo ortaya konulmuş. veznedar sahnesi ise direk hafızaya kazınıyor.kitap hakkında söylenecek daha fazla bir şey de yok...
