Zorlukların sıkıntıların arttığı baş edilemez hale geldiği günlerde önce bir eş dost ararsınız, anlatayım da azalsın derdim diye. fayda vermediğini görürsünüz, bir eksiklik vardır acıyı geçirmeye yarayacak arayışlara devam edersiniz.
Sonra bizzat sorunun kaynağına gidersiniz, neden böyle niye yaptın nasıl tamamlarım ne ile çözerim... yok, o da kar etmez.
Ümitsizlik başlar, 'bu dert ile asla baş edemeyeceğim, ömrümce yapışıp kalacak, rahat vermeyecek, mutlu olamayacağım' diye sızlanılır.
isyan gelir sonra, 'niye ben, bunca insan buna sahipken benim neden yok, kimsenin böyle bir derdi yokken benim neden var, niye istediğim yerde degilim?'.
En son o gelir nankör akla. "Rabbim zordayım Yetiş senden başka kapım yok" denir kaç yola koştuğu halde.
ne zamanki ondan yardım dilenir de acıyla gözden yaş süzülür o anda sızı gibi düşer akla: inşirah. daha sureyi okumadan inşir'ah' derken rahatlarsınız.
Ve besmeleyi çeker sığınırsanız rabbe görürsünüz ki ondan başka ilah yoktur, göğsünüzü açıp genişleten ancak odur, belleri büken yükü alıp atan ancak ve ancak odur.
Çok şükür iman eden kalplerin sultanına.
