az önce yaptığım bir telefon konuşması beni sudan çıkmış balığa döndürdü. yani böyle bildiğin, hayatın gerçekleri şırraaakk diye yüzüme çarptı.
günümüz insanı o kadar bencilleşti ki hayatında sevgiye ayıracak en ufak bir zaman bulamıyor. belki de bu bencillik değil, kanser arkadaşının yanında kalınca insan bunu düşünemiyor. ne kadar severse sevsin zaman ayıramamaktan korkuyor ve yalnızlık hayatın gerekliliği oluyor bir nevi.
ben bu gün bu gerçeği çok acı bir şekilde öğrendim.
