benim annem işe başlama kararı aldığında ben 9, kardeşim de 8 yaşındaydı. bizi anneanneme bırakma kararı almışlardı. yaz tatilindeydik çünkü anneannemler de pek uzak sayılmazdı. cuma akşamından babamla gelir, bizimle vakit geçirip tekrar giderlerdi. anneannem farketmesin diye sessiz sessiz yastığa gömülüp ağlardım. biliyorum çünkü duyarsa gelicek "nooldu yavrım? niye ağlıyosun. a aaa kocaman kız oldun sen ağlanır mı anne için?" vs. diyecek. ama ben yine ağlayacağım. boğaz düğümlenmesinin ne olduğunu o zamanlar anlamıştım işte. annem gelicek diye balkondan içeri girmezdim cuma günleri. onu yolda gelirken gördüğümde sevinçten uçardım. hediyeler falan alınırdı ama hiçbiri annemi görmek kadar mutlu etmezdi. annemle önce kim uyuyacak diye tartışırdık kardeşimle. genelde ben baskın çıkar cuma akşamı annemle ben yatardım. ** pazar günü vedalaşma vakti geldiğini anladığımda tuvalete girer ağlardım. sesim titrer konuşamazdım. anneme sarılırken güçlü gibi görünmeye çalışırdım. "görüşürüz" bile demezdim çünkü sesim titrerdi konuşursam. boğazım düğümlenirdi. bi kez dayanamadım. "anne nolur gitme" dedim titreyen sesimle. sonra anlaşılınca başladım ağlamaya. ardından da annem... aradan yaklaşık 10 yıl geçti. hala aklıma geldikçe ağlarım. şimdi bile. "ilerde çocuğum olduktan sonra asla çalışmam" diyorum şimdi.
