daha kötüsü aynı otobüste unutulmaktır. kasabalar arası bir otobüste zaten son durağa gitmek üzere binmişsin, yani uyuyakalsan ne olacak değil mi? ama bir uyanıyorsun ki herkes inmiş, üstüne şoför bile kapıları kapayıp çekmiş gitmiş. ulan insan şöyle bir otobüsü baştan sona gezer, biri birşey unutmuştur, koltuğa sıçmıştır, herşey mümkün; en azından mesleğinin bir gereği olarak bir göz at, iki dakikanı almaz. sıcak bir havada kilitli otobüsün içinde bir başına terk edilmişlik hissi fena birşey, üstelik cep telefonlarının henüz herkeste olmadığı zamanlar. neyse ki kapının yanındaki kolu aşağı bükünce kapı "pısss" diye açılıverdi de dışarı çıktım. aslında o otobüsü itliğine yüz metre geriye park etmek vardı ya, o zamanlar araç kullanma tecrübemiz de yok henüz.
belki de koltuğa sıçmam gerekiyordu. dna testi icat olana kadar saklarlardı o boku artık.
