doğuyoruz, büyüyoruz. dünyaya geldiğimizden beri yaptığımız onca güzel şeyi unutturacak tek bir şey var o da en sevdiklerimizin acısını çekmek. herşey güzel giderken annen ölür, baban ölür, ne bileyim arkadaşın ölür, köpeğin ölür üzülürsün o anda en çok istediğin şeyin sana gelmesi bile hiçbirşeyi değiştirmez. ne yazık ki yaşadığımız hayatta bunları görmek için varız. mutlu olan anların bir çoğu unutulup giderken ölüm, acı unutulmuyor, akıldan çıkmıyor. bize sevdiklerimizi gömmek için can veren tanrı, başkalarının acılarını görüp bir başkasına "tanrım iyi ki bana bu acıyı yaşatmadın sana şükürler olsun" dedirten tanrı olsa olsa bir psikopat olabilir.
edit: ateistsin diyen arkadaşlar tanrının onlara verdikleri beyinden ötürü ateist olmalı bence.
