bir insanın hayatta başına gelebilecek en kötü şeylerden biri. o sürekli birlikte oynadığınız, kıçı kırık bir oyuncak için kavga ettiğiniz kuzeninizin ölmesi, adama çok pis koyar. bir kez daha anlarsınız, ölümün yaşı olmadığını.
on yaşında anca vardım, sen gittiğinde. odamda ders çalışıyordum, birden salondan bir çığlık geldi. koştum, baktım. telefon düşmüş, annem ise yerde hıçkıra hıçkıra ağlıyordu. defalarca sordum anneme neler olduğunu, annemin ağlamasından etkilenmiş olacağım ki, ben de istemsizce ağlamaya başlamıştım. "öldü!" dedi. kimdi, kimdi ki? elim ayağım boşanmıştı o anda, her yerim zangır zangır titriyordu. "kim?" dedim, bir süre yüzüme baktı, sonra bana, sanki kaybetmekten korkarmış gibi sıkı sıkı sarılarak "kuzenin!" dedi. işte ondan sonra ben bittim. o zamana kadar ölümün yalnızca yaşlanınca olan bir şey olduğunu düşünürdüm. anlamıyordum, daha on yaşında bile olmayan küçücük bir çocuğun ölümünü. bayılacak gibi oluyordum, başım dönüyordu. ayakta bile duramıyordum. kaskatı kesilmiştim onun öldüğünü duyunca. ağlıyordum. en az bir hafta kendime gelemedim. okulda kuzenimin öldüğünü söyleyince herkes şaşırmıştı, bu kadar küçük çocuk ölür mü diye.
hala gitmiyor o sarı saçların gözümün önünden çiçeğim. keşke sen ölmeden önce, seni son bir kez daha görebilseydim...
