kitabı Çarşamba günü bitirmiştim. Ancak işe gidip gelirken yolda ziyan edilebilecek, zamanı değerlendirme sınıfında bir kitap olmadığı kanısına vararak yeniden başladım dün gece.
Önce kendime kızdım, neden bu kadar geç kaldım bu kitabı okumak için?
Neden bu kadar faşistim, neden diğer dinlere bu kadar önyargılıyım diye düşündüm gece yarısı.
Max ve Nadia nin hikayesi çok sarstı beni.
Ayşe'nin dünyaya kırgın yüzü gözümün önünde.
Sanki Ali asker, delirmiş miydi?
Peki babaanne?
Necdet abi ne kadar da benim abime benziyordu. Kardeşini anlamak, onu en azından sevmeye devam ederek hayatında tutmak yerine; hiç yok gibi davranmayı seçmişti. Körolsundu.
livaneli nasıl bir kadın gözünden bu kadar güzel bakabilmişti dünyaya. Olaylara nasıl bu kadar anne yaklaşabilmişti. Kendisine yeniden hayran oldum. Ve bu sene Arkadaşlarıma doğum gününde ne alacağımı düşünememe hiç gerek kalmadı. Tüm sevdiklerimin kitaplığına bir Serenad hediye olmalıydı.
