bugün sevgilimle sinemaya gittik. çok ısrar etti incir reçeli 2 çıkmış diye. daha ilk filmini izlemeden gittim tabi. Kesinlikle çok güzel bir filmdi bunu söyleyebilirim.
Kız arkadaşım tüm film ağladı. Hatta daha 2. dakikadan ağladı, Halil Sezai nin gitarındaki 'Babalar her zaman haklı değildir -Duygu' notunu gördüğü gibi iç çekip ağladı. Film bittiğinde yemin ederim yüzünden boynuna ve köprücük kemiğine falan her yerine göz yaşı ulaşmış. Ben ise duygusuz halimle değil ağlamak, genzim bile sızlamadan izledim filmi. Ama son 5 dakikada öyle birşey oldu ki...
Müslüm Gürses, Affet şarkısıyla girdi. Şarkının girişinde ve müslüm babanın sesini duyunca birden değişti herşey. Nasıl boğazım düğümlendi. Yutkunamadım tutmaya çalışıyorum kendimi, olmuyor. yine filmin kapanışında da çalana kadar müslüm babaya ağladım. Adını ekranda görünce * o kadar içim acıdı ki.
4 yıl aradan sonra ilk ağlama sebebim senin ölümündü Müslüm baba. 1 yıl sonra ağlama sebebim usta yı dinlerken oldu. 5 ay sonra ağlama sebebim ise yine sensin.
