karar verdim buraya adam akıllı bir itiraf gireceğim şimdi.
hani derler ya oğlumuzun ne içkisi var ne sigarası. tam evlenmelik erkek anlamında. ya ben onun amına koyayım. öyle erkek gelsin başbakanın oğlu olsun evlenmem.
bi erkeğin içkiden iyice mayışmış bir halde camın kenarına dikilip kafasını duvara yaslamış dışarısını seyrederken birasını kafasına dikip sigarasından bi duman alışına aşık olabilirim.
benim için bir erkek ne kadar salaş ve sorunluysa o kadar aşık olunası oluyor. o erkek üzerine düşünmeye, ciddi anlamda kafamı yormaya bayılıyorum. dümdüz erkekleri değil, beni çıkmazlara sokanları seviyorum. bi erkeğe ellerimle sigara sardığımda o onu içerken benim kalbim yerinden çıkacakmış gibi oluyor. sanki, sofrayı bir sürü yemekle donatmış, eşini doyuran kadın mutluluğu oluyor üzerimde. belki de bu yüzden hiçbi zaman ne okuldan ne de işten birinden hoşlanmadım, sevmedim, aşık olmadım. hep underground tipler.
ama bu stil beni yormaya başladı. tamam kabul ediyorum, benim özüm bu ve nereye gidersem gideyim naparsam yapayım ne olursam olayım böyle kalacak. ama beni yorduğu için de insanlardan uzaklaşıyorum. mesela şimdi markete gidip 3-4 günlük gıda depolayıp evden dışarı adım atmamayı telefonları ve kapıyı açmamayı düşünüyorum. ha tabii birisi kapımı çalarsa o da.
tanıdığınız her insan sizde bir yara oluyor. çünkü her insanın eksik ya da muhteşem sorunlu yanları var. haliyle hepsi hafızanızda yer ediyor ve sorgulamaya gidiyorsunuz. garip olan bir de şu var, insan herkesi sorgular da kendini sorgulamaz. bu, ya ben bunu şunu yaptım iyi mi ettim kötü mü anlamında değil, nasıl biri olduğumuzu sorgulamaya dair. nasıl biri olduğumu çözdüğüm gün insanları da çözdüm demektir.
