"duvara karşı ile midemize yumruklar atmıştı fatih akın. yaşamın kıyısında'nın aynı etkiyi yaratmadığı yönünde görüşler var. doğrudur. yaşamın kıyısında'yı izlerken koltuklarımıza yapışmadık, gerekmediği için.gerekmiyor, çünkü hayatın dramatik bir kısmını değil tamamını izliyoruz. Ölümler göstere göstere değil, pat diye geliyor mesela; ama gizemli bir şekilde de gelmiyorlar. bölüm isimlerinden anladığımız üzere gelecek olan ölümü beklerken aslında hiç de ölümü aramıyoruz. kahramanca ya da film karakterlerine yakışırcasına değil de tesadüfen gelişiyor olaylar. ne içimiz sıkılıyor ne heyecanlanıyor ne de korkuyoruz. biz sadece kendimizi ve olan biteni izliyoruz. bu yüzden o kuralları olan, soğukkanlı ve bir o kadar kendi hayatından sıkılmış akademisyen; o özlemleri olan hayat kadını; o daracık pencereden dünyaya bakan ihtiyar, o sınırlarını sevgiyle yıkabilen anne, o gözü kara ama bir o kadar da kafası bulanık devrimci çok tanıdık geliyor. sanki isimleri dilimizin ucundaymış da hatırlamaya çalışıyormuşuz gibi..."
