Beni insan yapan 'onu kucaklamisligim' hayli uzak artik. Asik olmayi severdim. Bakiyorum da onlardan ibaretim sandigim duygular gidiyorlar. bir tuhaf hissediyorum icim icten icten yanmayinca. Sevda kaybetmek, ihanetle kavgayla degil zamanla kaybetmek, hemde tek başıma. incecik bir ignedir simdi boynumda hatirlayamadigim bir ıslak dudagin izi. Hissizlikten sagimi solumu goremiyorum.
