insanlar neden yalnizdir?
Neden kendini kapatarak yalniz kalmayi tercih eder?
Neden doya doya yasamak varken kendini kapatir?
Neden insanlar sevgiyi arar?
Neden insanlar sevgiyi ister?
Neden ilgi ister ?
Neden bir dert ortagi ister?
insan kendi kendine yetemez mi ki ?
Bu sorularin aslinda birden cok cevabi var.
Kisiden kisiye degisen,
Kisilige gore degisen,
Dusunceye gore degisen,
Yasam tarzina gore degisen.
Up uzun bir liste var insanin onunde,
Kendi hayatini,
Baskalarinin hayatini,
Sevdiklerinin hayatini degistirmek icin.
Ama kafalarindaki bir dusuncede bunlari yapacak guclerinin olmamasidir. Her zaman birseyleri beklemekle gecer omurleri. Oyle bir an gelir ki, intihar etmeyi dusunurler.
intihar etmek bir cozum yolumudur peki?
Degersiz gibi gorundugun bu hayatta,
Kimsenin umurunda olmadigin,
Sevilmedigin,
Sevmedigin.
Bunlardan oncesi ise goz yasi,
Dusunmek,
Dusunmek,
Daha fazla dusunmek.
Eline telefonu aldigin zaman en son ne zaman guzel bir mesaj aldigini hatirlar mi yalniz insan ?
Ya da en son hangi arkadasinin aradiginin?
En son hangi konusmayi gecirdinin?
Rehberimde hep belirli aramalar vardir,
Annesi ve babasi.
Yasam cok uzun gozukse bile aslinda cok kisa oldugunu hic dusundun mu? Hangi yasini animsiyorsun dusundun mu?
8 yasini,
10 yasini,
15 yasini,
18 yasini,
20 yasini,
Daha fazlasini yada?
Hepsinde birer kesit, hepsinde birer parca vardir..
Cogu ya cok mutlu oldugun yada mutsuz oldugun anlardir..
Yalniz insan neden mutsuz anlarini surekli hatirlar ki..
Yasamak,
Yasamini surdurmek,
Yasamak icin birseyler yapmak,
Hepsi yasamak icindir aslinda.
iki damla gozyasi bazen rahatlatir,
Bazen kafayi oynattir.
Ama arkani her dondugunde,
Her eskiye baktiginda,
Aslinda tek birsey dikkatini ceker;
"Benim cocuklugum cok guzelmis"
Keske cocuk olup, sorumlulugumuzun olmadigi gunlere geri donsek. Cizgi film izlesek, tatli yesek, annemizin kucaginda uyusak, kafamizi sevdirip yanaklarimizdan optursek ne guzel olmaz mi ?
