biraz önce ekşide okuduğum bir anı. erdal bey' i yolda iki ilkokul çağlarında çocukla
yürürken görüyorlar bir kurultay esnasında. yanlarında ne koruma, ne teşrifat, hiç
kimse. '' buyurun sn inönü '' diyorlar, '' sizi de bırakalım '' kibarca geri çeviriyor
teşekkür ederek, '' biz arkadaşlarla yürüyoruz '' bacak kadar çocuklardan '' arkadaşlar'' şeklinde bahsedebilecek kadar incelmiş bir tabiat. onlarla konuşurken sanki
yetişkin insanlarla sohbet ediyormuşcasına bir dikkat. önce ecevit' i kaybettik, bir
insanlık ve medeniyet timsali olarak , şimdi de erdal bey' i. bu büyük bir kuraklık.
