yobazlığın dışa vurumudur. değiştirilmesi zor bir durumdur. çünkü toplum olarak hep sabitlenmiş fikirlerle büyüdük. ne bir söz söylemeye ne de aykırı bir düşünceyi savunmaya hakkımız oldu bizim. ailemiz söyledi, kabul ettik. toplum söyledi, kabul ettik. öğretmenlerimiz öğretti, kabul ettik. sorgulamadık, hiç şüphelenmedik. çünkü bunun yanlış olduğu öğretildi bize. dahası bunu yapanların toplumda manevi olarak cezalanmasını öğrettiler bize. mantıklı ve vicdanlı düşününce hepsinin gülünç şeyler olduğunu görebilirsiniz. ben kendime ateist demiyorum. böyle birşeyi söylemem asla. dinim ve kendi vicdani kanaatimle ilgili kimseye hesap verme, bir ad takma girişiminde değilim. ben sadece bir insanım ve bu özelliğimin sahip olduğu yetileri kullanıyorum. bunların içinde düşünmekte var. evreni düşünmek, dünyayı düşünmek, insanları düşünmek, herkesi düşünmek. inanın küçükken bende bana öğretildiği gibi şu insan ateistmiş dediklerinde içime bir ürperti gelirdi. toplumun bana öğrettiği bir tepki. zamanla bunun çok saçma ve sonradan öğrenilmiş kurallar olduğunu öğrendim. araştırdıkça, öğrendikçe, bilinçlendikçe kendimi buldum ya da hala bulmaya çalışıyorum. mesela bugün bir haber okudum. samsun müftüsü bir bebeğe tecavüzü haklı göstermeye çalışmış, haklı gerekçelerini olduğunu öne sürmüş saçma sapan bir sebepten. tiksindim. insanlar için endişelendim. çünkü sırf toplumun ona öğrettiği gibi ona müftü diye her dediğine inanan insanlar var. bu insanlara her türlü kötülüğü ve pisliği yapabilir ve sorgulamayan o insanlara yaptırabilirdi. ne kadar vahim bir durum. o müftünün hemen görevden alınması gerekir. ama daha önceki neticelere bakınca öyle birşey olmayacağını üzülerek söyleyebilirim. ve son olarak nietzche'nin çok sevdiğim bir sözü ile sonlandırıyorum. Ruhunda sukunete kavuşmak ve mutlu olmak isteyen insanlar inanmalı ve iman etmelidirler. Ama hakikatın peşindeki insanlar iç huzurundan feragat etmeli ve yaşamlarını bu sorgulamaya adamak; kendisi ve hayatla yüzyüze gelmekten korkmamak zorundadır.
