beni üzüp inciten dostlarımın ilahi adaletten yediği darbeleri izlerken ben bile irkildim. haftalar önce benim içim yanarken sırtımdan yediğim bıcak darbeleriyle debelenirken ölse üzülmem sanırdım, ilahi adalet insana haddini bilmiyorsa ölüden beter edermiş! gözümle gördüm bir daha kimseye beddua etmem. haketiğini bildiğim halde bir tarafım keşke her şey daha farklı olsaydı dedi. ben bu acılardan keyif alamadım. yaşamak bu kadar zor dostlukllar bu kadar ucuz olmamalı. insanlar içlerindeki insanlık değerlerini yok edip çöpe dönmemeli .
özürün bile anlamsız kaldığını, öğrendim. özür dilemek yetmiyor basen. insan istediği kadar özür dilesin affı olmuyor derin kırgınlığın telafisi yok. "innere werte" kaybetmiş insanların özrünün anlamı yok. çektikleri pişmanlık ve acılarınında anlamı yok. allah beni onlar gibi yapmasın .
