fildişinden kulelere yaslanmış bir günün içinden yayılır umut. sigara ve kahve ayinleriyle büyü'lemişken kendini, "her şeyi kaybetmiş birisi, her şeyi yapmakta hürdür!" sözünü hatırlatır duvarlar. yeraltından notlar'la değil, bizzat yeraltından bildiriyordur hayat.
çürümüş çiçek kokusu basar bilekleri. arka planda ise zamanı eğip bükerken sana pek aldırmayan tuhaf bir müziğin yatıştırıcı bildirgeleri.
sözler olmalı her şeyden önce. söylerken daha fazla nezle olmamıza yol açmayacak, her şeyi anlatacak sözler bulunmalı. yeni bir şey söyleyebilmek adına kimse ölmemeli. sonrasında belki dileklere gerek bırakmayacak beşinci bir mevsimin özlemi. hiç yakılmamış ve üzerinde hiç sigara söndürülmemiş bir beşinci mevsim.
umut etmenin en büyük umutsuzluk olduğu hatırlanmalı belki bir de. sınırsızlığın sınırında can verir gibi söylenirken, değişim dönüşüm ile tamamlanamazken uzaklaşmalı önce başkalarının bilgeliklerinden, kurmaca dünyalarından.
"zirveye ulaştığında, bir bilgeden daha aşağıda olmadığını ve de bir katilden de daha yukarda olmadığını hissedeceksin" demişti birisi bir zamanlar. umuttan önce, yenilenmeden önce bu hatırlanmalı. yapmacık beylik davranışlar bırakılıp yeniden bir çocuk gibi doğaçlayabilmeli her şeyi.
fakat en sonunda elimizde yine şu soru kalıyor, "bile bile rüzgara karşı yürüyen, en derin sulara inmek isteyen bir kişiyi çürümekten ne kurtarabilir ki?!"
"evlatlarını döver gibi seven bir sonbahar"ın içindeyiz.
