Sadece bir dostum oldu benim. Sırtımı yaslayabileceğim ne yaparsa yapsın yanında durabileceğim bir dostum oldu. Şu zamana kadar beni en iyi dinleyen insan o oldu. Şimdi bunları yazarken bile gözlerimin dolmasına sebeptir. Canım arkadaşım..
Üniversitede 4 yıl beraberdik, hiç kopmadık hep yan yana.. Yoldaşımdı o benim. Beni benden daha iyi bilen, korkularımı alıp
Götüren, bir fincan kahve eşliğinde söylediğimiz türküdeydi dostluğumuz sıcak ve güzeldi.
Onu dinlemediğim icin ve onun mezun olup memleketine gitmesinden sonra yaşadım sonradan keşke olmasaydı dediğim her şeyi.
ilkinde ona bana nasıl olur destek olmazsın diye kızmıstım, ağlamıştı.Beni üzdüğü icin ağlamıstı.
Keşke dinleseydim dostum keşke dinleseydim seni..
Neden yalnız bıraktın ki beni, ya da ben neden sende bulduğum o arkadaşlık o yakınlık duygusunu yanlış insanlarda aradım.
Hep sen olsaydın ya hayatımda dostum, hep yol gösterseydin ya bu deliye. Herkesin dinlemesini, rehberlik etmesini istediği ben sen olmayınca batmısım hatalara.
Düşünüyorum, sen gitmeden önce yapıp ta pişman olduğum hiç bir şey yok.
Simdi 1 yıl oldu aramıyorum seni, inşallah çok çok mutlusundur, eşinle ve minik oglunla canım dostum.
Arayamıyorum, çünkü kafanı şişirmek istemiyorum, aramıyorum çünkü utanıyorum yine ve yine annesini üzmüş bir yaramaz çocuk gibi. merdivenin altında bekliyorum seni, sen gel sen ara nolur.
