Anneler, çocuklar iki yaşına gelene kadar size bağımlılar ancak bir yaşından itibaren sizin ve çocuğun babasının arasındaki sevgi ve sorumluluk farkının yavaşça ortadan kalkması ve çocuk iki yaşına geldiğinde de eşitlenmesi gerekiyor. Siz kimsenin hiznetçisi değilsiniz, unutmayın. Bırakın babalar da iş yapsın biraz. Hem evde hem de çocuğa bakarken. Yemek yedirsin, altını değiştirsin, oynasın, eğitsin.
Ayrıca kendi hayatınızı hiçe sayıp tüm vaktinizi ve emeğinizi çocuğunuza endekslemeyin. Sizin de bir hayatınız var anneler. Ve bu hayatın belli kısımlarında çocuklarınız yer almayabilir. Mesela arkadaşlarınızla bukuşacaksınız, çocuk evde babasıyla kalsın. Siz yanınızda götürmeyin onu. Sonra ileriki hayatta aynı şeyi, karşılaştığı tüm kişilerden bekliyor ve gerçeğin böyle olmadığını görünce de afallıyorlar. Sonra bireysel ve kitlesel sıkıntılar peydah oluyor.
Çocuklarınız başka bir gezegenden gelmedi. Onlar da sizin gibi insan ve anlatınca her şeyi anlıyorlar bu yüzden onları kandırmak yerine doğruyu söyleyin, açıklamasını yapın. Birincisinde ağlar ama bakar ki siz kararlısınız, bir dahaki sefer daha rahat geçer. Sonraki aşmalarda çocuğunuz hata bile yapsa doğruyu söylediğini göreceksiniz. Lütfen yok öcüler var orada, böcekler yemiş, elektrikler gitti gibi asılsız durumları çocuğunuzun kafasına sokup da onu yalan söyleme konusuna teşvik etmeyin (evet farkında dwğilsinuz belki ama öyle).
Çocuğunuza zorla yemek yedirmeye çalışmayın. Bazen canları istemez, bazen diş çıkarıyordur ve diş etleri ağrıyor olabilir; üç gün sabredin. Mutlaka yiyorlar. Finger feeding dönemine girdiklerinde bırakın kendileri yesinler döke saça. Bir de mutlaka uyku eğitimi ile sekizde yatmalarını sağlayın.
