sonrası uzunca zaman acı veren olaydır. kolay değil evde çeyizlik tencerelerin, yatak örtülerin ve bilimum işlemeli havlularınla oturmak.
sonuç olarak bir ömür geçirmeye karar verdiğin insanla ilişkinin ( muhtemelen) tamamiyle sona ermesinden bahsediyoruz.
belki bir iki ay zaafın yönünde ( benim alkoldü) hareket eder, her seferinde onu anarsın. iki ayın sonunda baktın ki hastanelerden toplanıyorsun, bir anda kendine gelmeye başlarsın. arkadaşlarını ararsın, senden aldığı ne varsa geri almak için tepinirsin ama ne tepinme. arkadaşların, hobilerin, işin, zevklerin, nefretlerin, senden aldığı ne varsa işte.
arkadaşlarınla yeterli vakti geçirdikten sonra iş bulursun, girer çalışırsın ama haftanın 6 günü 12 saat. nefes almadan çalışırsın.
bazen yaptığın iş neyse, (örneğin pilates hareketi yaptırmak) konsantre olmuşken çıkan şarkıda gözlerinden yaş akar. gülümsemeye çalııp devam edersin.
zamanla ağlamlar, ağlayarak uyanmalar, uykusuzluklar son bulur. hattını değiştirirsin, giyimini kuşamını değiştirirsin, sonra bakış aını değiştirmeye çalışırsın, belki küçük bir ölçüde bunu başarırsın.
arada arabesk şarkı kliplerinden fırlamışçasına boş olan sağ yüzük parmğına bakıp içinin sızısını dinlersin, sonra alışırsın.
aylar geçer üstünden, bu süreçte zat- ı muhteremin yemediği bok kalmamıştır. zamanla '' ben bunu mu sevdim vay ameka'' dersin, dersin demesine ama 1 sene geçse dahi takip etmekten geri alamazsın kendini.
arada sana dair bir şeyler bulursun satır aralarında, o zaman '' neden?'' diye sorgularsın. sonra mı? geçer.
arkadaşların '' aaa yeter artık bak şu kişi evlenmek istiyor, sende istiyorsun, tanışsanız bir. en azından bir yemek yeriz herpberaber'' der, oturursun aynı masada ama öyle iğrenmiş, öyle güvenin kırılmıştır ki, değil kişiyle sohbet etmek, gözüne bile bakamaz hale gelmişsinizdir. zamanla geçiyor ama. tanıştırılan insanlara '' merhaba'' demeye başlıyorsunuz.
bu da zamanla her acının küllenip, acıyanın yeniden doğacağına delalettir. atlatılmaz bir şey değildir, sadece atlatması zordur, hepsi bu.
