biz her şeyi yaşarken hep kendini duyurmak ister. "ben burdayım, bak beni unutma ki sonradan çok koymasın varlığım sana" demeye çalışır.
ama biz 'her şey'le o kadar meşgul oluruz ki görmeyiz/duymayız onu. ya da istemeyiz görmeyi/duymayı..
yani her şeyden sonra kalan değil de; her şeyden sonra bize kaldığını sandığımız, aslında hep bizim olan bi şey...
