insanı ilk defa heyecanlandıran duygudur. siz ufaksınızdır, elleriniz ufaktır, ama o zamanki büyüklükte olan aşkınız bir daha ne kadar zaman geçerse geçsin asla ilki kadar büyük olmayacaktır. sonra gider ilk aşkınız.. siz onu götüren vapurun arkasından küçücük bedeninizle kalakalırsınız. mektuplar, telefonlar derken bir süre sonra koparsınız. arada elinize geçen mektuplar içinizi sızlatır ama çok da yakmaz canınızı. bazen özlersiniz hatta ama o da çabuk geçer. 12 sene sonra facebook denen nalete üye olursunuz ve bir gün ilk aşkınızdan gelen mesaj bütün hayatınızı altüst eder. konuşmaya başlarsınız ve en kısa zamanda görüşmeye karar verirsiniz. sonra gelir ilk aşkınız.. o zamanın ufak çocuğu şimdinin koca adamı olmuştur. denize karşı oturursunuz gecenin bir körü uzun süre... hiçbir şey konuşamazsınız, şaşkınlıktan ve heyecandan ölmek üzeresinizdir. sonra konu o zamanlar sizi çok heyecanlandıran elele tutuşmaya gelir. yavaşça eli sokulur elinize, sıkarsınız senelerin verdiği özlemle, hala konuşamıyorsunuzdur. hala heyecanlı... ama eksik olan birşeyler olduğunu hissedersiniz... çocukluğunuz eksiktir oysa, o günkü mutluluğunuz, sevginiz.. eski günleri yad ederek güzel bir haftasonu geçirirsiniz. farklılaşmış olduğunuz gerçeğine artık tamamen inanmışsınızdır. şimdi de koca adamla, güzel kadın olarak aşık olmuşsunuzdur birbirinize... onca güzel vakitten sonra yine gitme vakti gelmiştir. yine aynı iskele, yine aynı vapur. yine aynı bekleyen kişisinizdir. vapurun arkasından bakarken, işte tam o anda dolmuş gözlerinizle geçmişinizi hatırlarsınız, aynı ufak kız çocuğu olursunuz seneler sonra aynı acıyı çeken... ve bu acıyı artık çekmek istemediğinizi düşünürsünüz. keşke dersiniz ilk aşkınıza, keşke çocukluğumun aşkı olarak kalsaydın... anlayışla karşılamaz ama size hak vermeye çalışır. bir hikaye de böyle biter. *
