dokuzyüzyetmiş sonbaharı çocuk
altıbuçuk ekim
civciv'leyim
donanma cemiyeti çay bahçesi
öpüşmelerle ayakta duran yağmurlu gece
yıllar sonra erdim ki işte buydu aşk
civciv kazanamaz sınavı
gidecektir izmir'e everilmek için eniştesinin kardeşiyle
kurtarmak için çatırdayan evliliğini kız kardeşinin
ablasını çok sever gidecektir izmir'e
kal diyorum kalırsan karım olursun
bu duyguyu ilk duyuyorum
karım diyorum
bu sözcüğü kendi ağzımdan ilk duyuyor kulaklarım
birdenbire tanıyorum aşkı delirmek üzereyim
meğer aşk bu
denizi doldurmak için dökülmüş beton direklerin üstündeyiz
sırtımıza güneş doğdu
akademinin hademesi çöpleri döktü denize
öpüşe öpüşe bulduk istanbul'un yitirilmiş sabahını
bir baktık ki gün olmuş
kız kulesi şakırdıyor su üstünde
civciv'in ablası piliç gelir izmir'den
otururuz konuşuruz
civciv bizans'ta kalacak iş bulunacak ev bulunacak
gelecek yıl yeniden girecek sınava kazanacak
civciv bana emanet der yoksul
ve fakat yoksuldur ödeyemez çay parasını
varımız yoğumuz aşkımızdır
bir karadeniz türküsünün bittiği yerde biz başlarız
kalkar gider büyük gözlü balıklar tabaklarımızdan
geçmişi katar esrikliğimize hiç durulmayan anason
üşümüş bademleri getirir çok üşümüş adam
yıllar sonra erdim ki işte buydu aşk
kim biliyor o sıralar
paris'e uçak diye düşerek şak diye ölecek civciv
civciv gidecektir ama gene gelecektir
ramazanın başladığı gün başlayacaktır aşkın orucu
bu dördümüzce de bilinmektedir
ramazana çeyrek kala altıbuçuk ekim
konak sinemasında buhranlı günler
yağmur ile çıkarız sinemadan
civciv uğur hasan
yokuşlardan mokuşlardan ineriz mekteb-i nefise'ye
orasıdır evimiz
şemsiyeler açarak öpüşürüz sokakların ortasında
yıllar sonra erdim ki işte buydu aşk
civciv benim ben civciv'in bekçiler ne karışır
on liraya teskin olur bekçiler
sabah olur çayı bile içemez çatlamış dudaklarımız
orta yerimize ince ilmiklerle bir gönül dokundu
dokunmayınız
(Gündeste, 1986)
