Dinler; hoşgörü, kardeşlik ve barış getirmek için geldiklerini iddia ederler ama bu gerçekte ne kadar doğrudur? Fanatizm ve dogmatizme dayalı inanışlar, doğaları gereği hoşgörü vaat edebilirler mi? Böylesi bir vaat, teoriden uygulamaya geçildiğinde ne denli ayakları yere sağlam basan bir argümana dönüşebilir? işte başlıca çıkış noktası bu sorular olan Agora(2009), dinlerin verdiği mesajlarla o mesajların doğurduğu çarpık neticeler arasındaki uçurumu en iyi belgeleyen filmlerden. Alejandro Amenábar için yeni ve farklı bir deneyim olan bu film, dinlerin korkutucu gücünü olabilecek en doğru yoldan anlatmakla kalmıyor aynı zamanda akım haline gelen bu inançların temellerini de sorguluyor. Fakat bu, yönetmene yeterli gelmemiş olmalı ki iskenderiyeli Hypatianın duygusal dünyasını, bilime duyduğu saf aşkı ve gerçeği arayışındaki o büyük tutkusunu da korkutucu din savaşlarının orta yerine becerikli bir şekilde sıkıştırıyor.
