3 ekim 2008. Aktütün karakoluna çok yakın bir karakolda görevdeyiz. Saldırı bekleniyor ama nereye olacağı net değil. Günlerden cuma. Ben kendi bölüğümde ktm bekliyorum haftasonu izine ayrılıcam diye. Derken görev çıkıyor gidiyoruz. Yemek yiyoruz, demir bardaklarda çayımızı alıyoruz elimize ben izine gidememenin verdiği bıkkınlıkla bir sigara yakıyorum, 4 gün sonra doğum günüm. Hayal kuruyordum istanbul a bir gitsem doğum günümde diye. Bir nefes daha alıyorum sigarasan. silah sesleri gelmeye başlıyor saatlerce susmayacak olan. Aktütün e saldırı başlıyor biz yan karakoldan duyuyoruz, saatler sürüyor saatler boyunca lanet olası sesler geliyor ama sen karakoldan ayrılAmıyorsun. Telsizlerden gelen sesler adamın beynini sikiyor, komutan "çok kötü çok kötü" diyor, sen yeni doğmuş bir çocuktan daha çok ağlıyorsun, gidemiyorsun ayrılamıyorsun, kıpırdayamıyorsun kardeşlerin canını veriyor.
insanlığının yarısını orada bırakıyorsun. Her şey bitiyor ve gecenin bir yarısı güvenlik önlemi almak için gidiyorsun,yerde kanlı bir kamuflaj parçasına öyle bir dalıp gidiyorsun ki, komutanının sana sağlam bir tokat atması gerekiyor, " bunu almak istiyorum" diyip cebine koyuyorsun.
Anlıyorsun baZı şeyleri, daha iyi kavrıyorsun aslında hiç bir değerinin olmadığını içine işleye işleye Anlıyorsun ama vatan savunmasına kaldığı yerden daha güçlü olarak devam ediyorsun.
Asla eskisi gibi olamayıp, hayatının her anında aklına kaZınacak şeyleri unutamıyorsun. Hayatı çocuk gibi ciddiye almayıp, her boka anlamsızca gülerek yaklaşmaktan başka bir şey yapmıyorsun.
insanlığının yarısını orada bırakmış biri olarak, bu vatan için canını veren kardeşlerime her daim bir fatiha okumadan sadece kendi çıkarları için eleştiri yapanlara sadece uzaktan bakıyorum.
3 ekim 2008.
