yaklaşık bir aydır mutfak penceremden gördüğüm işçilerin işi gerçekten çok ağır. sabahın yedisinde geliyorlar, akşam sekize kadar kaldırım, park taşı döşüyorlar. arada bir böyle fiyakalı bir iki adam gelip başlarında bekliyor. galiba mühendis veya sorumlu firma yetkilileri. onlar köle gibi çalışırken başlarında beklemeleri sinirlerimi bozuyor. ama napcan kader işte. o işçileri seyrederken ailelerini, çoluk çocuğunu, eşini düşündüm. acaba karısı onun halinden anlıyor mudur, akşam eve gidince onun emeğine, yorgunluğuna saygı duyuyor mudur diye kendi kendime sordum. erkekler bütün güzellikleri hakkediyor bence. *
