Yine kendimi yorulmuş hissediyorum. Boğazımda ağrı, durmadan akan burnum ve halsizliğim... Hastalığımı ben çağırdım galiba. Daha da artması işten bile değil.
Okula gitmedim bugün. Okul zaten umrumda değil hiç. Bir yerlerden mezun olmak veya bir işe başlamak benim için gerçekten anlamsız. istediğim biraz azap. Temizleyen ateş... insan cehennemi arzular mı diye sormayın. Eğer ben kırdığım kalplerden bir ferahlık alamazsam nereye gidersem gideyim bu içimi bir kurt gibi kemirecek. O yüzden ceza görmeliyim. O yüzden azap. Hakettim. Günahlarımın da gazaba çoktan müstehak halde olduğunu biliyorum. Ama rabbim o kadar merhametli ki onun affı benim içimi rahatlatır. inşallah affeder. Eğer beni affetmezse ben rabbimin karşısına bu halde nasıl çıkayım? Hiç bir sultanın karşısına kir, toz, pas, kanalizasyona düştük hemen sonra üzerimize sinen o pislikle çıkamayız değil mi? Oysa ben bunlardan kat kat daha kötü şeylerle pislettiğim, kirlettiğim ruhumla rabbimin karşısına çıkarsam... Allahım affet...
Gitmek için hazırlıklar yapmadım. Ama yarın gidiyorum. Kendime yeni bir uğraş bulamadım. Yeni bir sevgi, eski bir sevgi, bir sevgi... kalbim karardığında hiç bir sevgiyi duyamıyor. Ne hakedene ne haketmeyene. Yalnızca arzular ve istekler. Geçici, çıkarcı, suratımı insan suratı gibi değil de aynaya her baktığımda hayvan suratı gibi görmeme sebeb olan zavallı hallerim... Ruhumu yine beyhude sıkıntılar cenderesine attım. Huzur nerede? Huzursuzum...
