şimdi bakıyorum da çocuklara iki dakika koşuyorlar, anneleri hemen dur koşma, hasta olacaksınlara başlıyor. biz diyorum, şansa hayatta kalmışız o zaman. bütün gün sokaklarda koştırıp oynarken kimse terimizi silmemişti... kimse evladım koşma düşeceksin dememişti. sinek ilacı aranasının arkasından ciğerlerimize ilacı doldura doldura koşarken kimse ensemizden yakalayamamıştı, kimse yetişememişti bize. severdim ben o ilaç kokusunu be... hala arada bir geçer yaz akşamları camları kapatmam bile...
hala var mı topaç? hala saklambaç oynarken saklanabilecek büyük bir ıhlamur ağacı kaldı mı? ya da kızlar lastik oynarken gala örgü ören büyükannelerinin ayaklarına bağlıyorlar mı lastiği? yoksa büyükanneler artık huzurevlerinde mi? bayramlarda neden çocuklar para istiyor artık, şekerleri asansör boşluklarına atarak? biz şeker isterdik paradan çok, mendil sevmezdik. zaten hoş, artık mendil bile yok...
yaban tayları cayırda tepişiyor mu? çilli horoz kedilerle dövüşüyor mu? peki çocuklar 7'den 77'yeden mahrum kaldıkları için neler kaçırdılar biliyorlar mı?
susam sokağı'nı bilmeyen, kurabiye canavarı gibi kurabiye yemeye çalışmayan çocuklar var artık... annenin sütçüden aldığı sütü kaymaklı diye içmek istemeyen çocuklar çoktan kocaman olmuşlar bile...
artık, beyaz ekranların arkasına gizlenmiş gri çocuklar var. annesi babası ona diğer çocuklara yetişebilsin diye para yetiştirebilme derdindeler. zaten annelerin ve babaların yalnızca adları var, çocuklara bakanlar anneanne ya da bakıcılar. ortada sadece bir gerçek var yalnız kalan mutsuz çocuklar...
