canın yandığında yoğunlaşandır.
kimi zaman mesela canın yandığında da hissetmezsin, hayatın içine koymamışsındır kendini çünkü.
sonra ona karşı savunmasız kaldığın biri gelir, seversin çünkü, sevmek ne kelime hatta benimsersin, bir parçan olur o senin, yarımın olur. sonra da altüst olursun, hani kimi insanlar vardır mutlu olduğu anlarda mutsuz olacakları anlar için endişelenir, işte o duyguyla kaybetme korkusunun da derinine inersin. ufak şeylere dahi canın sıkılır, canın yanar hatta, acır, somut acı misali. paranoyaklaşırsın, depresifleşirsin, düşüncelerinin temelini olumsuzluk -ki bu endişenin ve korkunun getirisi- oluşturur. öyle olunca da yok yere yakarsın kendi canını; yoğununa hissedersin yaşadığını.
