seksenli yılların çocuklarından oyun oynarken her sokak arasında kuş gibi cıvıldaşırlarken en çok duyulan çağrı cümlesiydi. yalnızca saklambaç için değil, her türlü oyun için kullanılırdı.
genellikle yorucu bir oyunlar zincirine başlamadan önce en başat çocuğun süreci başlatmak için kullandığı bir yöntemdi bu sesleniş .ya da karmaşık bir oyun sırasında, oyunun kuralları konusunda bir anlaşmazlık çıktığında, kan-ter içinde yananlar ya da ebelenenlerin kim olduğu saptanmaya çalışılırken, en iyiniyetli ve uyumlu çocuk tarafından "amaaaan, bu kadar sıkıntıya girmeye ne gerek var? boşverelim" edasıyla söylenir, sorunu kökten çözücü bir işlev görürdü..
her durumda da avuç yatay ve yukarıya gelecek şekilde açılır, bu minik avucun eline dikilen minik parmaklar beklemeye başlardı heyecanla.. mum diktiren; "biiir, ikiiii, üç!" der ve aniden avucunu kapatırdı. avucun içinde kalan zavallı parmağın sahibi çocuk, yeni başlanacak oyunun ebesi olurdu böylece...
