Hani beton kaplı istanbul a yağmur yağar, psikolojik olarak toprak kokusunu duyar çocukluğun aklına gelir sevinirsin ya,
Çocukken tırmandığın erik ağaçlarında çizilen ellerin gelir gözünün önüne büyüdüğünü anlarsın eller aynı eller değildir, yolda bisiklet süren çocukları görünce sen de iki tur atayım mı? Diye iç geçirirsin, elime salçalı ekmeği verip totoma vuran ninem olsaydı yanımda dersin, çocukken birilerinin seni koruyup kolladığını hisseder, başın sıkıştığında birinin dizinin dibine başımı koyarım diye düşünürsün. işte bu yazar tam olarak insanın çocukluğunda olduğu gibi, hayata pozitif bakmasını sağlayabilem çok az sayıdaki insanlardan birisidir.
Büyüyünce herkes sana sırtını döndüğünde, yanında kalanların gerçek dost olduğunu anlarsın. uzak ya da yakın içten bir dua, içten bir gülümsemeyle desteğini hissedersin gerçek dostların.
Bana çocukluğumda duyduğum yağmur rahiyasını hatırlatan, insana kendini iyi hissettirebilme özelliğini kazanmış gerçek bir melek. Kıymeti bilinmesi gereken insan, bitanecik abla.
