kaç gün geçti bilmiyorum sayamıyorum bir yanım noksan sanki.
güzel güneşli bir gün idi akşam hafif bir esinti vardı. ürperdi içim bir anda sonra tam gözlerimin içine baktı ve sınıra haber yapmak için gitmek istediğini ve ne diyeceğimi merak ettiğini söyledi. tek bir kelime söyleyebildim; git!
git dedim ellerimle gönderdim onu savaşın gölgesine. ikimizde şu hayatta inandıklarımız uğruna ortak bir mücadele yürütüyoruz ona kal demek önce kendime sonra ona ihanet olurdu. ama işte o kadar kolay değilmiş her telefon çaldığında yüreğim ağzıma geliyor aman diyorum kötü düşünme kötü olmasın sakın. sonra bu sabah erken saatlerde telefonum çaldı fırladım açtım telefonun diğer ucunda ağlayan sesini duydum soramadım neyin var diyemedim ben de ağladım sonra tam telefonu kapatacağım sırada durdu ve "burası cehennem kadın, burası hayatın en gerçek yüzü ama iyiyim sakın bırakma kendini beni de yıkma ve kendine çok dikkat et aklımı sende koyma"dedi. bişey demedim ve kapattım. orada onca kilometre ötede o savaşın içinde bilgi toplamaya insanların yaralarını sarmaya çalışırken bile burada şehrin göbeğinde bir şekilde var olan beni merak ediyor evet dedim bu adam o adam benim yarim yoldaşım bu adam. geldiğinde tüm kemiklerini kendime kaynatırcasına sarılacağım ona sözlük.
