"ilk gençlik yıllarıma, biraz büyüyüp başka evlere misafir olana kadar, heryerde bizim ailemizdeki gibi lavanta kokulu çarşafları olan; sıcak yaz günlerinde balkonda, diğer zamanlarda salonda baş köşede duran, porselen dışında hiçbir tabağın sofraya konamayacağı masada, beyaz kolalı örtüler üzerinde yemek yenilen; balkonda kırmızı sardunyalar ve yasemin yetiştirilen; kadınlarının saçlarının her zaman mizampilili, ev elbiselerinin şık, hareketlerinin ise zarif olduğu; yemek pişirmenin ve yemenin oldukça önemli bir iş kabul edildiği bir yaşam yaşandığını zannederdim. Ancak şimdi, anneannemin ve annemin "Biz Giritliyiz...." diye başlayan, neyi, nasıl yapacağımızın öğretilerinin, kimi zaman da "uyarılarının" satır aralarında gizli olduğu uzun konuşmalarını hatırladıkça, aslında bizi "Giritli" yapan ve yaşam biçimi olarak Giritli olmayanlardan ayıran ne çok özelliğin olduğunu ve hiç de çocukken sandığım gibi yaşamın heryerde, acısıyla, tatlısıyla böyle bir şölen gibi yaşanmadığını farkedebiliyorum. Aynı zamanda büyürken belki yaşadığımız bu yaşam bizler için çok naturel olduğundan hiç farkedemediğim, "yaşamda bu şekilde terbiye olmanın" şimdi ne büyük bir şans ve sihir olduğunu da daha iyi anlayabiliyorum. Sizlerle bugün biraz bu sihri paylaşmak ve sizlerin hayatlarınıza da bu sihirden biraz bulaştırmak istiyorum."
jasmin kayra'nın, giritliler, giritli kadınlar, girit yemekleri ve giritli gelenekleri üzerine lavanta kokulu kadınlar başlığıyla yazılmış harika bir yazısının girişi.
