Hayatının ilk altı yılında düzenli ve sonrasında cılgınca umursamaz bir hayat yaşayan birinin içinde kabaran kinin, bizi bedenleştiren insanlara karşı duydugu öfkenin dışa yansıyan eylemi. Babamı da, annemi de hayatımın ilk altı yılında sevdim ya da hiç Sevmedim, farkında degildim. Ama en azından şimdi sevmedigimden eminim, hatta nefret ettiğimden.
Dogdugum anı hatırlıyorum, ana rahminden usulca dışarı süzülüşümü. Kim hatılamıyorum diyorsa yalan. ilk nefes aldıgım an, agladıgım. Annemin beni aglamaklı gözlerle izlediği, kucagında süzüldügüm. Gayet acık. Aynen bunları yaşadıgımı cok iyi biliyorum. Sonra yavaş yavaş büyüdüm. Sabah kahvaltılarında bal-süt içip, okul servislerini bekledigim günler. Çok geride onlar. Şimdi çok kötü ve berbat biriyim artık. Ama kimin umurunda. O zamanki cocuksu masumlugum mu, şimdiki hayta ve dengesiz kişiliğim mi. Cocuksu masumlugum diyeceğimi sanıyosunuz di mi lan, tabii ki hayır. Su anda benim yerimde olmak isteyecek binlerce ya da hatta dur lan ne binlercesi milyonlarca erkek varken ne cocuklugu ne masumlugu yahu. işte anne ve babama nefretimin sebebi de budur belki. Beni neden bu kadar tuttugunu koparan, başarısızlık nedir tatmadan, en güzel yavruları yatagında boynu bükük hale getiren, bu kadar özelliğin yanında doğuştan gelen bir zeka ve çekicilikle donatıp büyüten ikili olarak, onlara. Cidden bilmiyorum. Bazen ikisi uyurken usulca sokulup bileklerini kesmek istiyorum. Kanlarının akısını izlemek, acı çekmelerinden büyük bir zevk duymak. Cinayetlerin en zevklisi ve mutlu edeni. Öyle, boğmak, kursun sıkmak, camdan aşagı atmak falan fıstık bunlar anlık olaylar. O anda yaşadıgın, birini öldürme gururunu anlık yaşatır ve yine anında elinden alır. Anlamsız. Bunları defalarca zihnimden gecirdim. Hatta bir keresinde cok yaklaştım yapmaya. Beni alıkoyansa, onlar olmadı. Tek sebep neydi, tahmin edin bakalım. Uyku. Uykumun gelmesiydi. Evet, evet. Dogru duydunuz. Cidden tek sebep buydu. Bileklerini kestikten sonra, yanıbaşlarında onların kıvranısını izlemeden uyuyakalmak, beni, onları öldürmüş olmaktan daha cok üzecekti ve bu zevki tatmamak hayatımda hep bir leke olarak kalacaktı. Ve bildiginiz gibi frankynin hayatında utanc duyacağı hiçbir leke olmadı ve bundan sonra da olmayacaktı. Hele ki, böylesine basit bir sebep yüzünden. Anne ve babayı öldürmek. Pff. Nedir ki. Çok yakındım. Ve hala cok yakınım. Çünkü artık işin istemek kısmını coktan geçtim. Geriye sadece nerede ve ne zaman yapacağım kaldı.
Şaka yapmıyorum lan. Şimdi değil belki ama yapacağım bunu. Birini öldürmek zevkini yaşamak ve bunu en yakınlarım üzerinde deneysel olarak test ederek yapmış olmak. Bundan zevkli bu dünyada ne olabilir ki yahu. böylece bunu daha önce yapmış olan cok kücük ve şanslı azınlığın arasındaki yerimi alacak olmanın haklı gururu. Sanırım efsane olmak böyle bir şey. Düşünmek ve eyleme geçirmek. Tıpkı farklı bir yoldan da olsa, Charles manson ya da ted bundy misali. Ve siz şanslı okuyucu azınlığım, eğer bunu yaparsam bu haberi ilk önce, siz, buradan alacaksınız. Başka yerde değil. Mesela bu gece neden olmasın. Ne dersiniz?
Tanrı franky yi kutsasın değil, cok önceden kutsadı zaten.
