en yakın arkadaşımla ne zaman öleceğimizi konuştuk geçenlerde.
"sen benden önce ölme lan çok ağlarım" diyorduk ikimiz de birbirimize.
en son ne zaman ölmek istediğimizi sorduk.
o, +80 diyor. en az seksen yıl yaşayayım zaten 20 yılı bitti diyor.
ben 45 yaşında ölmek istiyorum en geç dedim. niye dedi, 45'ten sonra elden ayaktan düşebileceğimi, başkalarına muhtaç yaşamak istemediğimi, sağlıklı olsam bile dinç olmayacağımı ve istediğimi yapamamanın ne kadar sıkıcı olduğunu bildiğini ona söyledim. şaşırdı. saçmalık bu dedi. 45 çok az, yarısı bitti zaten dedi.
işte o son cümleyi demeyecekti. harbiden lan. yarısı bitti, kaldı yarısı. ben en falza 45 yaşına kadar yaşayacağım sözlük. 45'e kadar ecelimle yaşarsam da 45'te intihar ederim. biliyorum kendimi. ama cidden lan, yarısı bitti... bir bu kadar ömrüm kaldı sadece.
diyeceğim o ki; 45 diyoruz ama yarın ölmeyeceğimiz ne malum? en yakın arkadaşımı günlerce ağlatmayacağım ne malum? dolu dolu yaşamak lazım hayatı. cidden öyle. en iyi üniversiteye gireyim, şu bölümün maaşı daha çokmuş onu seçeyim, 4 yılda mezun olayım, bak şu şirket 3 kuruş daha fazla maaş veriyormuş ona geçeyim... gereksiz tripler bunlar. öleceğiz nasıl olsa. karnımız tok ölelim, kafidir.
